Duch męstwa

"Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu,

 Boże mój, skało moja, na którą się chronię,

 tarczo moja. mocy zbawienia mego i moja obrono!

 Wzywam Pana, godnego chwaty,

i jestem wolny od moich nieprzyjaciół”.

 (Ps. 1.8, 2-4)

Definicja i działanie daru męstwa

Duch męstwa jest  tym szczególnym darem, w  którym Pan przychodzi z pomocą naszej słabości umacniając naszą wole i sprawiając, że stajemy się wytrwali w dobrym postępowaniu, niewzruszeni w praktykowaniu cnót i stali w postanowieniu bycia świętymi.

Słabość naszej woli jest często zawadą w czynieniu znaczących postępów na drodze Pańskiej. Często jesteśmy jak skalista ziemia, o której mówi Jezus w przypowieści o siewcy. W taką ziemię wpada ziarno słowa: słuchamy go, przyjmujemy z radością, ale nie mamy w sobie korzeni i jesteśmy niestali. Zaraź wiec, gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie gorszymy się i niepokoimy. Wielu chrześcijan nie jest w stanie osiągnąć doskonałości i świętości z powodu braku wytrwałości.

    Wszyscy zatem potrzebujemy być przyobleczeni mocą Pańską, którego wierność jest tarczą i zbroją.

 W Psalmach odnajdujemy teksty, które do tego nawiązują, jak chociażby: Bóg jest wyżyna schronienia, skałą, ocaleniem... Aby poczuć moc Pańską, która otula nas jakby płaszczem, konieczna jest jednak wiara, powierzenie się, zaufanie w moc imienia Pańskiego. Należy zrezygnować z własnej siły, aby odnaleźć, ducha mocy we własnej słabości; zbawiony zostanie przecież tylko ten, kto wytrwa aż do końca (Mt 10, 22).

 W życiu chrześcijanina duch męstwa ma do spełnienia także inne, wielkie zadanie: zadanie uczynienia jego wiary silną     i heroiczną, tak w zwykłych, jak i w szczególnych okolicznościach. Przykładem może być czas prześladowań, kiedy zostaje się powołanym do dania świadectwa odważnej i nieustraszonej wierze, kiedy to mamy mówię o Dogu bez zażenowania.

  Dar męstwa sprawia, że jesteśmy ludźmi wytrwałymi i odważnymi. Rzeczywiście, nie posiadając siły wytrwałości nie można wejść do królestwa Bożego.

     W Liście do Kolosan Paweł wyraża tę myśl zachęcając wspólnotę do bycia wytrwałą; "Niech moc Jego chwały w pełni was umacnia do [okazy­wania] wszelkiego rodzaju cierpliwości i stałości! Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości” (Kol l, 11 n.).

Duch męstwa jest Duchem Chrystusa Jezusa: uczestniczymy z Nim w mocy zmartwychwstania uwielbionego Pana, który siedzi po prawicy Ojca. Wraz z Duchem męstwa chrześcijanin, tak jak Chrystus, zwycięża świat, umacnia w sobie człowieka wewnętrznego oraz przyoblekłszy zbroję Boża stawia opór każdej postaci zła, uwiedzenia i pokusy.  

Św. Bonawentura napisał na temat męstwa kilka wspaniałych refleksji, które zasługują na to, aby je streścić.

Przede wszystkim postrzega on dar od strony tego, który go udziela, czyli Boga: męstwo jest darem Boga, który ochrania; Boga, który wyzwala; Boga, który w nas mieszka. Jest to przede wszystkim dar Ojca. który nas chroni i strzeże jak źrenicy oka.

 Ale męstwo jest też darem Boga Odkupiciela; przychodzi więc do nas za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, Wcielonego Słowa, które stało się słabe, aby nas umocnić. Poza tym jest to dar, który działa w nas poprzez natchnienie i obecność Ducha Świętego. Pod Jego tchnieniem chrześcijanin może powtórzyć słowa proroka Micheasza; „Ja zaś zaprawdę pełen jestem mocy Ducha Pańskiego. Sprawiedliwości i męstwa..." (Mi 3, 5).

        Ciało ludzkie bez ducha nie ma siły: tak więc jeżeli Duch Boży nie zamieszkuje w duszy brakuje  jej pokarmu.  W Ewangelii mówi się, że św. Piotr, kiedy staje przed     usługującą, czuje strach i zdradza Mistrza. Ale W Dziejach Apostolskich, po otrzyma­niu Ducha    Pańskiego, znajduje w sobie tyle odwagi, że przeciwstawia się otwarcie władzy i mówi z wielką   swobodą.     

     Męstwo ukazuje się także w nadziei. Prorok Izajasz tak mówi: „Ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą” (Iz 40, 31).

       Męstwo ukazuje się wreszcie jako niegasnący płomień miłości, gdyż jak śmierć silna jest miłość.

     Miłością byli silni męczennicy (Szczepan, Wawrzyniec/ Łucja, Agnieszka/    Maksymilian Kolbe).    

Dar męstwa w życiu chrześcijańskim

Męstwo może być cnotą ludzką. Objawia się u ludzi silnych duchem, którzy oddają całe swe życie na służbę wielkim ideałom oraz walczą by móc za nimi podążać i realizować je. Jest powiązane z nieustępliwą wytrwałością oraz, wolą zdolną do nie wycofywania się, gdy napotyka na trudności. To siła ideału przydaje mocy tej cnocie. Natomiast w codziennym życiu, jak poucza nas doświadczenie, aby osiągnąć określone cele trzeba umieć walczyć i często   poddać się twardemu prawu poświecenia i wyrzeczeń. Sportowiec, na przykład, po to, by zwyciężyć wyścig poddaje się stresującemu treningowi oraz podejmuje trudy i wyrzeczenia. Kto pragnie osiągnąć W społeczeństwie, w świecie kultury/ życiu zawodowym, we własnym, osobistym zaangażowaniu w cokolwiek, jakieś prestiżowe miejsce musi często opłacić to wysoką ceną wyrzeczeń, poświęcenia a nawet gorzkich kompromisów.

     Nie ulega więc wątpliwości: życie chrześcijańskie wymaga wytrwałego męstwa w jego praktykowaniu po to, by osiągnąć swój cel, czyli życie wieczne. Takie męstwo nie może się obyć bez bardzo dużego ładunku ideału. Ideał zapala pragnienie serca. Nie można być silnym, jeżeli w naszym sercu pragnienie osiągnięcia celu, ideału. pełni życia w Bogu,           nie jest wiotkie.

     Pragnienie zaś, ze swej strony zakłada wielką przejrzystość wewnętrzną: jest to wiedza o tym, czego się pragnie oraz usilne pragnienie realizacji tego celu.

   Brak ideału; brak płomiennego pragnienia i dlatego brak też wytrwałego, zakorzenionego w sercu, męstwa. Tacy chrześcijanie zasługują na naganę, jakiej udziela Bóg swemu ludowi przez usta prorocka Ozeasza: „Miłość wasza podobna do chmur na świtaniu albo do rosy, która prędko znikam” (Oz 6. 4)

    Tak naprawdę, gdy zaczęliśmy poznawać Pana; kiedy życie Chrystusa zaczęło w nas kiełkować i kiedy zrozumieliśmy, że Ewangelia jest słowem; które daje życie; musimy na serio zobowiązać się do usunięcia wszelkich przeszkód, które hamują rozwój tego życia.

Ale jak tego dokonać będąc tak słabymi?

 To właśnie tutaj łączy się działanie Ducha Bożego z darem męstwa.

       Duch męstwa pomaga nam w nieustannym podtrzymywaniu odwagi miłości, odwagi nie pozwolenia sobie nigdy na kompromisy, odwagi prawdy, modlitwy,  nie szukania nigdy własnego interesu, dawania świadectwa Słowu Chrystusa nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się sprzysięgać przeciw niemu, odwagi trwania w wyznawaniu wiary, a zwłaszcza odwagi bycia prorokami także na przekór mentalności; która kulturowo i społecznie jest dziś tak wszechobecna, że stała się czymś powszechnym.

Oto chrześcijańska odwaga.

Nie jest to jednak tylko odwaga na wielkie okazje, ale raczej odwaga codziennych obowiązków, zwykłego życia, małych rzeczy zwykłych dni: im bardziej są one zwyczajne; tym większego wymagają ładunku miłości, który umiałby przekształcić je w rzeczy wielkie, może ukryte przed ludźmi, ale będące zasługą w oczach Boga. Kolejnym rodzajem odwagi jest odwaga cierpienia, umiejętności cierpienia oraz zmiany cierpienia, tak fizycznego jak i moralnego, w cichy akt poświęcenia, oddania się i miłości. Życie nasze narażone jest na nieustanne cierpienia. Cierpienia serca są powodem wielu trosk o tych, których kochamy, o osoby nam drogie, o osoby, które pozostawiliśmy; są to cierpienia spowodowane przez nasze grzechy przez nasze fizyczne i moralne choroby lub przez osoby, które znajdują się blisko nas i które są świadomymi lub nieświadomymi sprawcami napięć: nasze serce skłania się więc do zamknięcia się w sobie i cierpienia w milczeniu.

We wszystkich tych okolicznościach dar męstwa pomaga nam być pewnymi słów Pawła; „Sądzę bowiem. ze cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić"(Rz 8/ 18).

Główną cechą daru męstwa jest to, że czyni on nas odważnymi i nieustraszonymi:odwaga ta nie jest zuchwałością ani zarozumiałością, ponieważ dla wyrażenia się potrzeba, aby człowiek powierzył się i zaufał Bogu, czyli był pokorny sercem.

        Odwaga jest odwagą w pełni Bożą. Odwaga dają sercu pewność, że już jesteśmy zwycięzcami: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (Flp 4, 13). Jest to pewność, którą tylko miłość może rozlać w sercu, ponieważ "jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki.” (Pnp 8,6-7).

Siła miłości przewyższa wszelką rzecz, wszelką rzeczywistość i każde wydarzenie; ponieważ jest siłą Ducha Bożego.