W latach 1388 - 1462 Grabowiec był w posiadaniu książąt mazowieckich, którzy mu nadali prawa miejskie w r. 1447. Z tym okresem wiążą się początki parafii łacińskiej, mianowicie ufundował ją już 2 lutego 1394 r. książę Ziemowit IV. Potwierdzenie fundacji i erekcja kanoniczna parafii zostały dokonane przez biskupa Jana Biskupca 3 sierpnia 1431 r. Do końca XVIII wieku parafia należała do diecezji chełmskiej, a na synodzie w 1604 r. został ustanowiony dekanat w Grabowcu (należały do niego parafie: Dub, Grabowiec, Gródek, Dzierążnia, Łaszczów, Nabróż, Rachanie, Tyszowce i Wożuczyn). Dekanat ten istniał do końca XVIII w. Później parafia grabowiecka przez długie lata należała do dekanatu hrubieszowskiego, od 1974 r. do uchańskiego, w 1992 r. utworzony został dekretem Księdza Biskupa Jana Śrutwy dekanat grabowiecki, do którego należą następujące parafie: Gdeszyn, Grabowiec, Horyszów Ruski, Miączyn, Skierbieszów, Świdniki, Trzeszczany, Tuczępy, Uchanie i Zawalów.

     Granice parafii zmieniały się w ciągu wieków. O wielkości jej terytorium można wyrobić sobie pogląd wyliczając parafie, które albo w całości, albo w jakiejś części powstały zeń: Gdeszyn, Horyszów Ruski, Horyszów Polski, Cześniki, Tuczępy, Werbkowice, Hostynne, Zawalów, Miączyn i Świdniki.

     Parafia Grabowiec była bardzo dobrze uposażona przede wszystkim dzięki księciu Ziemowitowi IV. Posiadała ona na własność wieś Żurawlów, łan ziemi wraz z łąkami i pastwiskami w Konstantynówce, dziesięciny, wolny wyrąb w lesie i wolny połów ryb w stawach.

    Przy parafii istniał szpital dla ubogich, o którego działalności posiadamy wzmianki już od początku XVII wieku. Działał on jeszcze w II połowie XIX w. pod nazwą Domu Schronienia dla Starców i Kalek.
Funkcjonowała również szkoła parafialna (w.XVII - XVIII)

     W życiu religijnym znaczną rolę odgrywały bractwa różańcowe i szkaplerzne. W okresie późniejszym rozwijało się tercjarstwo. Od dawnych lat był tu znany kult św. Walentego (przed jego obraz w kościele przynoszone są chore dzieci).
Przy parafii była biblioteka już w XVIII w.

     Sporo mieszkańców do r. 1875 stanowili katolicy obrządku wschodniego. W Grabowcu posiadali oni swoją parafię i istniał tutaj dekanat unicki, który dzielił się na dziesięć parafii (na terenie omawianej parafii łacińskiej istniało kilka kościołów unickich). Po kasacie unii kościoły grekokatolickie zamieniono na cerkwie.

     Trudnym okresem były czasy II wojny światowej: terror okupanta i działalność UPA, spora grupa Polaków dostała się do obozów koncentracyjnych i więzień, m. in. Proboszcz ks. Józef Czarnecki - uwięziony 13 czerwca 1941 r. (przepadł bez wieści). W 1943 r. Polaków wysiedlono z kilku wsi, a kościół parafialny zamieniono na magazyn zbożowy (otwarty dopiero 9 maja 1945 r.)

     W okresie międzywojennym w Grabowcu katolicy, zarówno łacinnicy, jak i neounici korzystali jeszcze z jednej świątyni: istniał tutaj stary kościół unicki św. Kajetana. Był on kilkakrotnie niszczony, aż wreszcie w roku 1864 wybudowano nowy. Od kasaty unii aż do I wojny światowej był zamieniony na cerkiew prawosławną. W 1919 r. oddano go katolikom i w okresie międzywojennym mieściła się tutaj parafia unicka. W 1954 r. został rozebrany z inicjatywy władz oświatowych (materiały budowlane zabrano na budowę internatu liceum ogólnokształcącego).
W końcu lat czterdziestych na zlecenie ówczesnych władz rozebrano też piękną, murowaną cerkiew w Bereściu.

     Plebania, po spaleniu dawnej w czasie okupacji mieściła się w starym domu parafialnym, adoptowanym na cele mieszkalne (nowa została oddana do użytku w początkach lat osiemdziesiątych).

    Nauczanie religii, przed wejściem jej do szkół, odbywało się w kilku punktach katechetycznych: Grabowcu, Szystowicach, Skomorochach Małych, Bereściu, Ornatowicach i Wolicy Uchańskiej.

     Archiwum parafialne przechowuje m. in. księgi metrykalne od 1786 r., kronikę parafialną od 1947 r., protokoły wizytacji kanonicznych z lat po II wojnie światowej, Liber Conversorum od 1905 r.